Salina Turda to nazwa jednej z najstarszych i największych w Europie kopalni soli. Znajduje się ona w miejscowości Turda w środkowej Rumunii. Jeśli zwiedzaliście kopalnie soli w Wieliczce lub Bochni, to możecie być mocno zdziwieni tym, co zobaczycie tutaj.
Wydobycie soli w Turdzie rozpoczęli już Rzymianie. Kopalnia oficjalnie zakończyła wydobycie w 1932 roku a od 1992 roku umożliwiono turystom jej zwiedzanie. Dzięki wsparciu UE, w ostatnich latach kopalnię przystosowano do przyjęcia dużej liczby turystów. Wybudowano parkingi i powstał nowoczesny pawilon wejściowy, zarazem będący centrum obsługi ruchu turystycznego.
![]()
Kopalnię zwiedza się z przewodnikiem, ale tylko przez pierwsze pół godziny. Potem mamy czas dla siebie. Na wstępnie zapoznajemy się z historią kopalni i jej budową. W skład kompleksu wchodzą cztery ogromne komory, w których prowadzono wydobycie soli: Terezia (z najgłębszym punktem – 120 m), Anton (108 m), Rudolf (42 m) i Józef (105m) . Najlepiej widać to na przekroju kopalni.
![]()
Po tym wstępie idziemy zwiedzać kopalnię. Najpierw sztucznie przekopanym korytarzem,
![]()
a następnie dawnymi chodnikami transportowymi wydrążonymi w złożu soli.
![]()
Pierwszym interesującym miejscem, gdzie zatrzymujemy się na dłużej jest tzw. Komora Echa.
![]()
Tutaj do woli można krzyczeć lub wymawiać głośno nawet długie zdania, które po chwili wracają do nas wzmocnione i zwielokrotnione. Brzmią bardzo czysto. Ciekawa jest pasiasta struktura ścian tej, jak i pozostałych komór. To efekt stopniowego osadzania się kolejnych warstw soli na przestrzeni dziejów. Kolor soli w głównej mierze zależał od czystości atmosfery w danym czasie. Trochę przypomina to oglądanie słoi na ściętym pniu drzewa.
Idąc dalej zaglądamy do kolejnych pomieszczeń, gdzie możemy zobaczyć urządzenia i maszyny służące do zmechanizowania procesu wydobywania soli na powierzchnię ziemi.
![]()
![]()
![]()
Zwraca uwagę gładkość ścian podziemnych korytarzy. Tak samo wyglądają ściany w głównych komorach kopalni. To efekt stosowanej techniki wydobycia soli. W kopalni stosowano wyłącznie ręczne narzędzia – młotki, kilofy, skrobaki. Powstały więc regularne i bardzo płaskie powierzchnie ścian, a z biegiem czasu wilgoć wygładziła drobne ich nierówności.
Po przejściu kilkuset metrów podziemnym chodnikiem dochodzimy do schodów, którymi zejdziemy do dwóch najgłębszych komór – Rudolfa i Terezii
![]()
Po pokonaniu kilku poziomów wchodzimy do komory Rudolfa.
![]()
Chyba nikt się nie spodziewał takiego widoku. Przed nami mamy długą na ok. 100 m komorę, na dnie której znajduje się prawdziwy plac zabaw. Udało się tu zmieścić pole do minigolfa, stoły bilardowe, tory do kręgli i stoły do tenisa. Do tego jeszcze jest mały amfiteatr i diabelski młyn.
Po lewej stronie widać jeszcze głębszą komorę Terezia wypełniona wodą, po której pływają niewielkie łódeczki. W tym miejscu żegnamy się z naszym przewodnikiem. Mamy czas do zamknięcia kopalni (17.00), by spokojnie zapoznać się z wszystkimi atrakcjami tego miejsca.
![]()
Widoczną na zdjęciu windą, można zjechać na dno komory. My jednak postanowiliśmy przejść się na jej drugi koniec widocznym balkonikiem podwieszonym pod stropem.
![]()
Potem schodząc po wielopoziomowych schodach z bliska oglądamy diabelski młyn oraz boisko, gdzie umieszczono stoły do tenisa.
![]()
![]()
Za każdą z udostępnionych atrakcji należy dodatkowo zapłacić od kilku do kilkunastu lei.
Dotyczy to również rejsu łódkami po jeziorku wypełniającym komorę Terezia. My akurat nie korzystaliśmy, więc pokazuję tu zdjęcia z balkonika nad jeziorkiem.
![]()
![]()
I jak Wam się podoba ta kopalnia? Jest niezwykła i inna od tych, które do tej pory zwiedzałem. Możliwość spędzenia aktywnie kilku godzin w tym solnym klimacie pozwala naszemu organizmowi wchłonąć dużą ilość potrzebnych mikroelementów. Można stwierdzić, że zastępuje kilkudniowy pobyt nad morzem. Na pewno jest ciekawą atrakcją turystyczną i warto ją uwzględnić planując trasę wycieczki po Rumunii.
lokalizacja kopalni.
Wydobycie soli w Turdzie rozpoczęli już Rzymianie. Kopalnia oficjalnie zakończyła wydobycie w 1932 roku a od 1992 roku umożliwiono turystom jej zwiedzanie. Dzięki wsparciu UE, w ostatnich latach kopalnię przystosowano do przyjęcia dużej liczby turystów. Wybudowano parkingi i powstał nowoczesny pawilon wejściowy, zarazem będący centrum obsługi ruchu turystycznego.
Kopalnię zwiedza się z przewodnikiem, ale tylko przez pierwsze pół godziny. Potem mamy czas dla siebie. Na wstępnie zapoznajemy się z historią kopalni i jej budową. W skład kompleksu wchodzą cztery ogromne komory, w których prowadzono wydobycie soli: Terezia (z najgłębszym punktem – 120 m), Anton (108 m), Rudolf (42 m) i Józef (105m) . Najlepiej widać to na przekroju kopalni.
Po tym wstępie idziemy zwiedzać kopalnię. Najpierw sztucznie przekopanym korytarzem,
a następnie dawnymi chodnikami transportowymi wydrążonymi w złożu soli.
Pierwszym interesującym miejscem, gdzie zatrzymujemy się na dłużej jest tzw. Komora Echa.
Tutaj do woli można krzyczeć lub wymawiać głośno nawet długie zdania, które po chwili wracają do nas wzmocnione i zwielokrotnione. Brzmią bardzo czysto. Ciekawa jest pasiasta struktura ścian tej, jak i pozostałych komór. To efekt stopniowego osadzania się kolejnych warstw soli na przestrzeni dziejów. Kolor soli w głównej mierze zależał od czystości atmosfery w danym czasie. Trochę przypomina to oglądanie słoi na ściętym pniu drzewa.
Idąc dalej zaglądamy do kolejnych pomieszczeń, gdzie możemy zobaczyć urządzenia i maszyny służące do zmechanizowania procesu wydobywania soli na powierzchnię ziemi.
Zwraca uwagę gładkość ścian podziemnych korytarzy. Tak samo wyglądają ściany w głównych komorach kopalni. To efekt stosowanej techniki wydobycia soli. W kopalni stosowano wyłącznie ręczne narzędzia – młotki, kilofy, skrobaki. Powstały więc regularne i bardzo płaskie powierzchnie ścian, a z biegiem czasu wilgoć wygładziła drobne ich nierówności.
Po przejściu kilkuset metrów podziemnym chodnikiem dochodzimy do schodów, którymi zejdziemy do dwóch najgłębszych komór – Rudolfa i Terezii
Po pokonaniu kilku poziomów wchodzimy do komory Rudolfa.
Chyba nikt się nie spodziewał takiego widoku. Przed nami mamy długą na ok. 100 m komorę, na dnie której znajduje się prawdziwy plac zabaw. Udało się tu zmieścić pole do minigolfa, stoły bilardowe, tory do kręgli i stoły do tenisa. Do tego jeszcze jest mały amfiteatr i diabelski młyn.
Po lewej stronie widać jeszcze głębszą komorę Terezia wypełniona wodą, po której pływają niewielkie łódeczki. W tym miejscu żegnamy się z naszym przewodnikiem. Mamy czas do zamknięcia kopalni (17.00), by spokojnie zapoznać się z wszystkimi atrakcjami tego miejsca.
Widoczną na zdjęciu windą, można zjechać na dno komory. My jednak postanowiliśmy przejść się na jej drugi koniec widocznym balkonikiem podwieszonym pod stropem.
Potem schodząc po wielopoziomowych schodach z bliska oglądamy diabelski młyn oraz boisko, gdzie umieszczono stoły do tenisa.
Za każdą z udostępnionych atrakcji należy dodatkowo zapłacić od kilku do kilkunastu lei.
Dotyczy to również rejsu łódkami po jeziorku wypełniającym komorę Terezia. My akurat nie korzystaliśmy, więc pokazuję tu zdjęcia z balkonika nad jeziorkiem.
I jak Wam się podoba ta kopalnia? Jest niezwykła i inna od tych, które do tej pory zwiedzałem. Możliwość spędzenia aktywnie kilku godzin w tym solnym klimacie pozwala naszemu organizmowi wchłonąć dużą ilość potrzebnych mikroelementów. Można stwierdzić, że zastępuje kilkudniowy pobyt nad morzem. Na pewno jest ciekawą atrakcją turystyczną i warto ją uwzględnić planując trasę wycieczki po Rumunii.
lokalizacja kopalni.