Skalne Miasto Ostaš

Lubię Skalne Miasta. Przechodzenie pośród skał, czasami wręcz przeciskanie się wąskimi szczelinami daje mi dużo frajdy. W Polsce jest tylko kilka takich skalnych labiryntów. Najbardziej znane to Błędne Skały i Szczeliniec. Zdecydowanie więcej ich znajduje się w Czechach. Dzisiaj chciałbym przybliżyć rejon rezerwatu skalnego Ostaš położonego po czeskiej stronie Gór Stołowych.

Nazwa tego miejsca pochodzi od im św. Eustachego, patrona myśliwych, którzy często urządzali tutaj polowania. Dojazd z Kudowy Zdroju w rejon rezerwatu zajmuje ok. 40 minut. Pod koniec jazdy trzeba uważać, bo drogowskaz kierujący na Ostaš jest słabo widoczny. My też pojechaliśmy za daleko, ale szybko zawróciliśmy i już bez problemu dojechaliśmy na parking pod skałami.

Rezerwat skalny Ostaš położony jest na dwóch sąsiednich wzniesieniach. Najpierw idziemy w lewo za niebieskimi znakami szlaku turystycznego w kierunku widocznych powyżej skał.

Czeka nas łagodne, ok. 100 m podejście. Po chwili mijamy symboliczną bramę prowadząca do skalnego labiryntu.

Za niebieskimi znakami czeka nas teraz blisko 7 km trasa. Raz wędrujemy u podnóża skał,

by za chwilę wspinać się schodkami na ich szczyty.

Z góry ładnie widać miejsca, którymi już szliśmy, albo którymi zaraz pójdziemy.

Zachwycamy się widokami kamiennych kompozycji.

Jak zawsze w takich miejscach przyroda nadała skałom fantastyczne kształty. Nie mniej fantazyjne są ich nazwy. Nam chyba najbardziej podobało się Diabelskie Auto.

W jego wnętrzu, może się zmieścić kilka osób. A czemu diabelskie? Ot, ktoś doszukał się w jednej ze skał postaci diabła, jako kierowcy.

Nie brak skał przypominających kształtem głowy ptaków drapieżnych.

Największe wrażenie robi jednak Mogiła Śmierci, skała przypominająca wyglądem ludzką czaszkę.

Miejsce to ma ponurą historię, gdyż jest miejscem zamordowania ok. 100 mieszkańców pobliskiej wioski w trakcie wojen religijnych.

Z niektórych skał mamy ładne widoki na najbliższą okolicę.

W końcu dochodzimy do najwyższego miejsca góry Ostaš – platformy widokowej Frydlancka Skała (701 m n.p.m.)

Osoby z lekiem wysokości mogą się tutaj poczuć nieswojo, gdyż skały opadają kilkadziesiąt metrów pionowo w dół. Na szczęście jest barierka ochronna. Ładnie stąd widać drugą część rezerwatu Ostaš, położonego około 150 m niżej.

Nieco w bok znajdują się zabudowania miejscowości Pekov.

Przy platformie widokowej szlak skręca łukiem w kierunku południowym. Idziemy teraz dość gęsty lasem. Mniej tu skał, a więcej zieleni.

W końcu przez skalną bramę wychodzimy z górnej części rezerwatu.

Po chwili dochodzimy do drogowskazu szlaków i znów skręcamy na północ, ale teraz idziemy za znakami zielonymi. Czeka nas kolejne 5 km wędrowania. Po około 20 minutach znów zagłębiamy się w skalny labirynt.

Ta część rezerwatu znacznie się różni od odcinka, który już pokonaliśmy. Przemieszczamy się teraz bardzo wąskimi i głębokimi szczelinami.

Są też dodatkowe atrakcje w postaci zaklinowanych w szczelinie kamieni. Z duszą na ramieniu przechodzimy pod nimi.

Dalej wcale nie jest lepiej. Ściągamy plecaki i wciągamy brzuchy. Jest tak wąsko, że przejść można tylko bokiem.

W głębokich szczelinach długo utrzymuje się woda. Przejście umożliwiają pnie drzew, ale jest to trochę ryzykowne. Łatwo się poślizgnąć.

To chyba najtrudniejszy odcinek na całej trasie, w dodatku, trzeba pokonać go dwukrotnie, gdyż szlak po zatoczeniu małej pętli prowadzi nas znów na te wąskie szczeliny.

Chwilowo jednak możemy głębiej odetchnąć. Idziemy teraz szerszą ścieżką mijając z boku wysokie bloki skalne. Niektóre niebezpiecznie się przechylają.

Pewnie z takiej pochylonej skały zleciał jej wierzchołek, dziwnie przypominający ludzką głowę.

Mniej w tej części rezerwatu jest miejsc widokowych. Chwilami tylko miedzy drzewami dostrzegamy dalszą okolicę.

Powoli zbliżamy się ostatniej grupy skał o nazwie Koci Hrad (Koci Zamek?)

Nie wiem, skąd ta nazwa, ale skały rzeczywiście szczelnie przylegają tu jedna do drugiej tworząc jakby zamkowe zabudowania.

Ciekawostką tego miejsca jest czyściutki piasek pod naszymi stopami. Nagrzane słońcem skały aż się prosiły, by zrobić sobie tutaj małą przerwę na odpoczynek.

Powoli kończymy naszą wycieczkę. Na spokojne przejście całego rezerwatu trzeba przeznaczyć ok. 4,5 godziny. Po wyjściu z lasu mamy widok na niewielki ośrodek kempingowy z parkingiem.