Drohiczyn

Miasto jest historyczną stolicą Podlasia. Przepięknie położone na wysokiej nadbużańskiej skarpie, było już miejscem osadnictwa w VII wieku, o czym świadczą datujące się z tego okresu ślady archeologiczne (kurhany). Za domniemaną datę założenia grodu uważa się rok 1038. Później, w XII-XIII wieku, był on stolicą ruskiego księstwa drohickiego. W XIII wieku Drohiczyn należał także krótko do Mazowsza, był najeżdżany i niszczony przez Jaćwingów, Tatarów, Litwinów, aż w końcu tego stulecia wszedł w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dwa wieki później - w 1498 roku - otrzymał prawa miejskie z rąk króla Aleksandra Jagiellończyka. Począwszy od 1513 roku, aż do rozbiorów Rzeczypospolitej miasto było stolicą województwa podlaskiego. Na mocy postanowień unii lubelskiej z 1569 roku Drohiczyn został wraz z całym Podlasiem włączony do Korony. W tym czasie przeżywał on największy rozkwit.

Okres pomyślnego rozwoju miasta przerwał "potop szwedzki". Pomimo tego, w następnym, XVIII stuleciu Drohiczyn zasłynął z dwóch znakomitych szkół - prowadzonej przez franciszkanów oraz z jezuickiego Collegium Nobillium. Niestety, upadek Rzeczypospolitej przyniósł także kres świetności Drohiczyna. W 1807 roku przebiegała tu granica pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim, do którego włączono prawobrzeżną część miasta, a Księstwem Warszawskim, przy którym pozostała część lewobrzeżna. Po upadku Napoleona miasto weszło w skład Królestwa Polskiego, utworzonego w 1815 roku na mocy uchwał Kongresu Wiedeńskiego.

Dziś Drohiczyn pełni funkcje usługowo-handlowe dla okolicznych wsi, a ze względu na malownicze położenie jest też miejscowością letniskową. Tradycje drohiczyńskich szkół podtrzymują: Wyższe Seminarium Duchowne, szkoła podstawowa oraz liceum ogólnokształcące. Od 1991 Drohiczyn jest siedzibą diecezji drohiczyńskiej

W panoramie miasta wyróżnia się zabudowa dawnego kolegium jezuickiego.



Zwiedzanie tego zabytkowego miasteczka zaczynamy od kościoła pw. Wniebowzięcia NMP, którego sylwetkę widzimy zaraz po wyjściu z samochodu. Został zbudowany w latach 1682-1715 jako kościół klasztorny zakonu franciszkanów. Obecnie zakonu juz nie ma, a jego dawne budynki zajmuje Muzeum Diecezjalne.



Kościół, wielokrotnie niszczony w przeszłości, swój obecny wygląd zawdzięcza remontowi wykonanemu pod koniec XX wieku. Jego jasne wnętrze jest utrzymane w stylu późnego baroku.



Rokokowy ołtarz główny z 1762 r.



Obraz przedstawia scenę Wniebowzięcia NMP.



Utrzymane w podobnym stylu ołtarze boczne.






Jednak to nie te ładnie odnowione ołtarze zrobiły na nas największe wrażenie, a surowy pozbawiony zdobień ołtarz św. Maksymiliana Kolbe.



Po wyjściu z kościoła udajemy się na główny plac miejski.



Zaciekawił nas kształt jednego z budynków, który okazał się ...szaletem miejskim



Ulicą Tadeusza Kościuszki, idąc obok małego parku trafimy do prawosławnej cerkwi p.w. św. Mikołaja Cudotwórcy.



Zbudowana w latach 1763-1792 roku jako świątynia unicka dla bazylianów, po roku 1848 zamieniona została na cerkiew prawosławną. Wewnątrz znajduje się ikonostas, pochodzący z cerkwi w Bielsku Podlaskim i otoczona kultem XVII-wieczna ikona Zesłania Ducha Świętego.



Po drugiej stronie parku zaczyna sie ulica Kościelna, którą dojdziemy do katedry p.w. Trójcy Przenajświętrzej. Pierwotny kościół fundował Władysław Jagiełło jeszcze w 1392. W 1657 parafię przekazano zakonowi jezuitów, którzy po 1696 roku rozpoczęli budowę nowego orientowanego kościoła w stylu barokowym z funduszów gwardiana o. Aleksandra Żardeckiego/Zardeckiego. Budowa została ukończona w 1709 roku.



W jednym z budynków dawnego kolegium jezuickiego znajduje się kuria utworzonej w 1991 roku diecezji drohiczyńskiej.



Barokowe schody prowadzące do wnętrza katedry.



Kościół jest trójnawową bazyliką zbudowaną w stylu barokowym z cegły na rzucie prostokąta. Korpus ma cztery przęsła i jednoprzęsłowe półkoliście zamknięte prezbiterium, które ma wysokość i szerokość równe nawie głównej.



Dość prosty neobarokowy ołtarz powstał po II Wojnie Światowej. Wcześniejszy zniszczyły wojska radzieckie wiosną 1940 roku.



Obraz na ołtarzu ukazuje Trójcę Świętą, patrona świątyni.



Teren katedry opuszczamy przez ładną, murowaną bramę.



Idąc ok 200 metrów dalej, ulicą Mickiewicza, dojdziemy do kolejnego kościoła klasztornego. To kościół mniszek benedyktynek p.w. Wszystkich Świętych. Został wybudowany w latach 1734–1738 w stylu późnobarokowym wg. projektu Jakuba Fontany.



Tu również wojska radzieckie zniszczyły dawny ołtarz. Dzisiaj tylko dwie figury św. Scholastyki i św. Wojciecha po bokach ołtarza nawiązują do jego wcześniejszej formy.



Fresk nad ołtarzem głównym.



Wracamy do centrum miasta, by teraz udać się do miejsca, gdzie kiedyś znajdował się gród obronny a później zamek zniszczony w czasie potopu szwedzkiego. Już z oddali widać wzniesienie tzw. Góry Zamkowej.



Utwardzoną ścieżką ze stopniami wchodzimy na szczyt wzniesienia.



Właściwie jest to nadbużańska skarpa oferująca wspaniały widok na rzekę Bug.



W okolicy Drohiczyna rzeka Bug wykonuje kilka meandrów. Jeden z nich znajduje się akurat u stóp wzniesienia tworząc malownicze zakole.



Poniżej panorama tego miejsca. Można je zobaczyć w większej rozdzielczości po kliknięciu na zdjęciu.



Na szczycie wzniesienia stoi obelisk upamiętniający X - lecie odzyskania niepodległości przez Polskę.



A poniżej wzniesienia mamy kolejny relikt, tym razem niedalekiej przeszłości. Jeden ze schronów bojowych słynnej linii Mołotowa.



Drohiczyn nas urzekł swoją małomiasteczkowa atmosferą, gdzie co krok mogliśmy spotkać jakieś ślady jego dawnej świetności. Byliśmy tam niecałe 2 godziny, ale to wystarczyło, by zobaczyć jego największe atrakcje. Wszystkie bowiem znajdują się w niewielkiej odległości od siebie.

Lokalizacja miasta.